Rozdział drugi.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Teraz muszę zmierzyć się tylko z moją wścibską przyjaciółką. Tak bardzo chcę uniknąć tego spotkania, że udaję się na kawę do pobliskiej kawiarenki. Siadam odlegle od rzeczywistości i zastanawiam się nad tym całym zdarzeniem. Co to był za chłopak ? Patrzę przez szybę i widzę ludzi. Ludzi pędzących szybko nie wiadomo w jakim celu. Ja chciałabym, aby czas w tej chwili się zatrzymał. Nie musiałabym przejmować się moimi nieodgadnionymi uczuciami. "Po co się na to zgodziłaś Jones ? Po co był ci ten wywiad ?" - syczy moja podświadomość. Przewracam oczami i wyciągam telefon z kieszeni mojego płaszcza. 

   - Ana ? - w słuchawce słyszę schrypnięty głos Alki, a serce rozpada mi się na drobniutkie kawałeczki. Już nawet nie jestem na nią wściekła. Wzdycham

   - Co się stało ? - pytam z nagłym rozdrażnieniem. O rany!

   - Martwię się po prostu. Gdzie jesteś ? - pyta ze skruszeniem. 

   - Nie martw się, Alka. Zaszłam do kawiarni, już się zbieram. - odpowiadam pospiesznie. - zresztą porozmawiamy w domu - syczę. 

   - Jesteś na mnie zła ? - w jej głosie słychać zdumienie. Nie wierzę, że nie wie o co chodzi... Jestem totalnie zawstydzona i zdenerwowana pytaniem "Czy jest Pan gejem, Panie Styles?". To zostanie mi długo w pamięci. 

   - Porozmawiamy w domu. - rozłączam się, zostawiam napiwek i wychodzę. 

Wsiadam do samochodu, a ręce trzęsą się niesamowicie. Ledwo co trafiam w stacyjkę i przeklinam szeptem. 

   - Cholera jasna! - wykrzykuję w końcu. Opieram się wykończona o siedzenie i biorę kilka głębokich wdechów. Wdech i wydech, wdech i wydech. Powtarzam czynność i w końcu ruszam. Ruszam zmierzając się z tym wszystkim.

   - Jej, Ana. Co ci się stało ? – wchodzę cała pobladła i zmęczona. Próbuję wyglądać na najbardziej zdenerwowaną osobę. Nie udaję mi się jednak i patrzę na nią łagodnie. – słyszysz mnie ? Ana! – beszta mnie, a ja ziewam głośno.

   - Jestem wykończona! Daj mi się położyć spać. – wzdycham.

   - Żartujesz ? – próbuje krzyknąć, ale kaszel jej na to nie pozwala. Zanosi się szlochem. Ona się dusi. Momentalnie otwieram szeroko oczy. Chryste, Alka! Klepie ją po plecach, próbując przywołać do porządku. Podnosi lekko dłoń do góry, dając mi do zrozumienia, abym przestała. – Przepraszam. No więc ? Opowiadaj. Chcę wiedzieć wszystko, bez wyjątku.

   - Nie dziś. Nie teraz. Proszę. – błagam ją z przymrużonymi od zmęczenie oczami. Unosi brwi do góry, ale spojrzenie ma łagodne.

   - W porządku. Masz racje, jesteś wykończona, kładź się spać. Jutro – wskazuje palcem wskazującym prosto na mnie – chcę dokładne streszczenie wywiadu, rozumiemy się ? – głos stara się mieć władczy, ale widzę, że przez jej twarz przemyka cień rozbawienia. Uśmiecham się blado.

  - Jasne. – odpowiadam szybko i kieruję się do pokoju.

Rzucam się na łóżko i w ubraniu odpływam w niespokojny sen.

Śnie o mężczyźnie z bujnymi lokami i niebiesko-zielonymi oczami. To takie frustrujące.

Budzę się wcześnie, zupełnie nie w moim stylu.

W głowie mam za dużo myśli i jedyne na co teraz mam ochotę to kąpiel. Schodzę z łóżka i pośpiesznie udaję się do toalety. Patrząc w lustro zastanawiam się nad swoją urodą. Cóż, sporo się nie zmieniłam od ostatniego roku studiów. Zdejmuję powolnie ubrania i napuszczam wody do wanny. Zapach jest niesamowicie kojący i już zapominam o połowie problemów, które mnie otaczają.

***

   - Zrobiłam śniadanie. Może teraz wszystko mi opowiesz – mówi Alka z kuchni, a ja mam ochotę uciec stąd jak najprędzej do roboty. Czy ta dziewczyna da mi odrobinę spokoju ?

   - Wiesz, szczerze mówiąc…

   - Wiem co chcesz powiedzieć. Nawet nie ma takiej mowy. – wchodzi mi w słowa.

   - O rany! Co chcesz wiedzieć ? – pytam z rozdrażnieniem. Patrzę na nią beznamiętnie, a ona unosi lekko brwi do góry. Oblewam się rumieńcem.

   - Przystojny prawda ? – pyta, a ja zamieram z widelcem w połowie drogi do ust i  z otwartą buzią przyglądam się jej, jakby powiedziała coś dziwnego. Czyli jednak wszystko wiedziała i nie chciała mi nic powiedzieć! – naprawdę żałuję, że to nie ja poszłam na ten wywiad. To była świetna okazja – kontynuuje. – wiedziałam, że ci się spodoba.

Patrzę na nią zdumiona. Chyba nie dam rady nic powiedzieć.

   - No powiesz coś w końcu ? – beszta mnie głosem niemal władczym – chcę wszystko wiedzieć – woła z entuzjazmem popijając sok pomarańczowy.

   - Co. Ci. Przyszło. Do. Głowy. ? – pytam stopniowo.

   - Nie rozumiem o czym mówisz. – śmieje się w głos. Chryste!

   - Nie wierzę, że napisałaś to pytanie na kartce. Przecież mogłam go tym urazić. Zresztą najpewniej to zrobiłam. – syczę przez zaciśnięte zęby.

   - Ana, nie bez powodu to pytanie zostało zadane. Chodzą plotki, że ten chłopak jednak jest gejem. Odpowiedział inaczej ?

   - A co miał odpowiedzieć ? Miał powiedzieć, że nim jest ? – warczę.

   - Spokojnie, Ana! Daj mi po prostu te notatki, chcę to wszystko przejrzeć i poprawić.

Dukam coś niezrozumiale pod nosem. – naprawdę nie znasz tego zespołu ? – pyta

   - Cóż, idąc na ten wywiad, nie wiedziałam nawet, że ta osoba gra w zespole! – ponownie syczę ku jej rozbawionej minie.

   - Przepraszam, przepraszam cię Ana! Idę poprawiać, a ty pewnie spieszysz się do roboty. Pa! – rzuca na odchodne i znika w swoim pokoju. Przewracam teatralnie oczami. Zakładam płaszcz i ruszam do pracy.

Staję w drzwiach już nieco spóźniona i zamieram widząc minę Pana Clarka. Idzie pewnie w moją stronę z rozgniewaną miną. Ojej, nie jest dobrze.

   - Jones – syczy. Przecież zawsze zwraca się do mnie po imieniu.

   - Panie Clark. Najmocniej przepraszam, to już się więcej nie powtórzy. – dukam zdezorientowana. Czuję się jak niesforne dziecko. Wzrok mu łagodnieje.

   - Ana, Ana, Ana. Co ja mam z tobą zrobić dziecko ? – pyta pozbawiony tej wcześniejszej wrogości. Pan Clark ma nie więcej jak 50lat. Patrzy na mnie pytająco unosząc brwi do góry.

   - Jeszcze raz przepraszam – patrzę na niego błagalnie.

   - Dobrze już dobrze, ale zmykaj już do pracy. – mówi. – Stałem przy ladzie całe 15 minut – syczy – jak ty to wytrzymujesz ?– kontynuuje. Uśmiecham się do niego życzliwie.

   - Jakoś to znoszę. – mówię szeptem i odchodzę.

Ostatni dzień w pracy nie należy do tych wspaniałych. Już po godzinie jest nudno i mam ochotę stąd wyjść. Opieram się dłonią o blat i wystukuję jakiś nieznany mi rytm. Kto niby chciałby kupić teraz narzędzia czy farby ? Może poszłabym już do domu ? Nie, nie. Jak najszybciej odsuwam od siebie tą myśl. Pan Clark wściekłby się na mnie i mimo tego, że on nie potrafi długo się na mnie gniewać… nie ryzykuję. Momentalnie staję jak na baczność, gdy słyszę dźwięk sygnalizujący wejście jakiejś osoby. Poprawiam mundurek roboczy i unoszę wzrok do góry. Chryste!

   - Dzień Dobry, Anastazjo. – wita mnie, miękko wypowiadając moje imię. Harry Styles, we własnej osobie w moim sklepie… w sklepie Pana Clarka.

   - Dzień Dobry. – dukam niesłyszalnie. Mój głos jest niemal głośniejszy od szeptu. Wlepiam wzrok w blat i odzywa się ta moja niekłamana nieśmiałość. Dlaczego przy nim tak właśnie się czuję ? – potrzebuję Pan czegoś ?

Prycha.

   - Daj spokój. Harry. – podaję mi dłoń, a ja niepewnie ją ściskam.

   - Anastazja. – odpowiadam równie niepewnie i oblewam się szkarłatnym rumieńcem. Jezu! Co za człowiek. Uśmiecha się szeroko.

   - A więc, czego potrzebujesz, Harry ? – pytam akcentując słodko jego imię. Unosi brwi do góry. Nie spuszczam wzroku, a otwieram szeroko oczy i przyglądam się mu beznamiętnie. A to nowość!

   - Potrzebuję taśmy malarskiej. – kiwam głową ze zrozumieniem. I wychodzę za lady. „Kochana tylko nie zemdlej” – śmieje się moja podświadomość, a ja przewracam oczami.

   - Proszę. – wskazuję na drogę przede mną.

   - Panie przodem. – uśmiecha się. Och, ten uśmiech mnie onieśmiela. Ponownie przewracam oczami ku obecności Stylesa. Ruszam przed siebie. Schylam się do odpowiedniej szufladki.

   - Proszę sobie wybrać, jakiej szerokości. – wypowiadam to miękko i seksownie. Ciekawe czemu ? Staję za nim, przyglądając się z ciekawością. Jest przystojny… w każdym calu! Schyla się i wyjmuję taśmę średniej szerokości. Och.

   - Ta będzie idealna. – podaję mi ją z uśmiechem i celowo dotyka mojej dłoni. Jego uśmiech jest zaraźliwy.

   - To wszystko ? – pytam ledwo słyszalnie. Głos mi drży. Nagle, nie wiadomo czemu, blednę.

   - Hej, wszystko w porządku ? – jego głos jest taki kojący, że działa na mnie orzeźwiająco. Patrzy na mnie z niepokojem i z czym jeszcze ? Ze strachem ? Dotykam czoła. Gorące.

   - Myślę, że tak. Tak, chyba nic mi nie jest. – O czym ja mówię ? Przymykam oczy. Otwieram je i widzę, że przygląda nam się syn Pana Clarka, James. Mruży oczy, po czym szybko do nas podchodzi.

   - Przepraszam na chwilę. – patrzę przepraszającym wzrokiem na Harryego i odchodzę. Nim James zdąży do nas dojść, ja go w tym wyprzedzam. Patrzy na mnie z uczuciem. O rany!

   - Cześć, Ana. – stara się być naprawdę miły. Bierze mnie w ramiona i okręca mną dookoła. Cóż, przypominając sobie moje samopoczucie z przed chwili, nie robi mi to dobrze. Chichoczę jednak. Z daleka widzę jak Harry mruży oczy, a wzrok ma tak lodowaty, jak wtedy kiedy zadałam mu to okropne pytanie.

   - Tak, James. Ja też się cieszę, że cię widzę. – śmieje się dalej. W końcu stawia mnie na ziemi.

   - Kochana! Twój ostatni dzień w pracy, Clark pewnie cię męczy, prawda ?

   - Nie powiedziałabym, że stanie za ladą jest czymś męczącym, powiedziałabym raczej nudnym. – uśmiecham się życzliwie do kolegi.

   - Masz rację. – mówi – a więc kim jest ten kolega, który zbliża się w tej chwili do nas ? – ton głosu zmienił mu się na drwiący. Och.

   - Anastazjo ? – mówi miękko, a ja odwracam się ze skrzywioną miną w stronę Boga! Przygląda się Jemes’owi lodowatym spojrzeniem. Przenosi wzrok na mnie i w oczach widzę zadziwiającą łagodność. Zadziwiająca zmiana nastroju!

   - Tak, przepraszam.. – gestykuluję rękami, wskazując poszczególnie osobę i przedstawiam ich sobie.

   - Harry, ten Harry Styles ? – pyta z niedowierzaniem James. Czy tylko ja nie znam tego człowieka ? Nie znałam… James, prawie skacze z radości, a ja patrzę na niego beznamiętnie.

   - Tak, miło mi. – uśmiecha się, zadziwiająco lodowato.

   - Ana, będę się zbierać. – uśmiecha się do mnie szelmowsko. – Panie Styles – kiwa głową i znika. Momentalnie znika, a ja ponownie zostaję z Panem lodowatym.

   - Coś jeszcze ? – pytam łagodnie.

   - Tylko to. – odpowiada szorstko wskazując taśmę malarską.

Cholera… czy ja go obraziłam ? Biorę głęboki oddech i idę do kasy. Podnoszę wzrok na Stylesa i automatycznie tego żałuję, wpatruję się we mnie uważnie. Poddaję mu reklamówkę z taśmą malarską i staram się na uśmiech.

   - Nie chciałabyś może umówić się na kawę ? – zaskakuje mnie tym pytaniem i szeroko otwieram buzię. To musi wyglądać dziwnie… zresztą przecież ja nie przepadam za kawą.

   - Czemu nie… - dukam zdezorientowana. Uśmiecha się szeroko. Tak, że prawie mdleję od tego widoku.

   - W takim razie wpadnę tu do ciebie. O której kończysz pracę ?

   - Właściwie to mój ostatni dzień w pracy tutaj. – przyglądam mu się, a on jakby się nad czymś zastanawiał i szukał odpowiednich słów. – możemy spotkać się w kawiarence naprzeciwko.

Ponownie obdarza mnie swoim cudownym uśmiechem.

    - W porządku. Jutro w południe ? – pyta i nim coś powiem podaję mi swój numer telefonu. Patrzę na niego sfrustrowana. – Do jutra.

Odwraca się i już-już  ma odchodzić. Mam ochotę opaść na zimną posadzkę, wykończona tym przedstawieniem, odkręca się jednak, a mnie brak tchu.

   - Ach. Jeszcze jedno. Cieszę się, że to ty przeprowadzałaś ze mną wywiad, a nie Pani Wood. – uśmiecha się i ostatecznie wychodzi.

Cholera. Ten mężczyzna podoba mi się i nic tego nie zmieni. To takie ekstremalne uczucie. Jakby trzymało nas jakieś napięcie. Elektryczność. Przyjemna elektryczność… oblewam się szkarłatnym rumieńcem i wzdycham głośno. Harry Styles. Człowiek, który w tej chwili zmienia moje życie. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Drugi za nami. Tak strasznie się czuję. Jest fatalnie. Boli mnie głowa i nie wiem jakim cudem zdołałam to napisać. Tak bym chciała, żeby wszystko było idealnie. 

Każdy by chciał!

Miłego czytania :)